Koniec wolności

Następnego dnia czasu starcza na spokojne śniadanie i dojazd do niedalekiego lotniska. Na miejscu rozmawiamy z Polakami, którzy przylecieli dwa dni po nas: o ile nasze lądowanie zaliczało się do jednego z najgorszych, jakie kiedykolwiek przeżyliśmy (rzucało przepotwornie pomimo fenomenalnej pogody), to lot wtorkowy przy takim samym pięknym słońcu odchodził aż na drugi krąg. Podobno to z powodu temperatury i ciśnienia. Ale chwalić pana lot powrotny był już bez takich atrakcji, za to już przy samym lądowaniu w Gdańsku zatoczyliśmy wielki krąg nad miastem i można było napstrykać świetnych fotek z lotu ptaka.

Francja zaskoczyła nas pozytywnie, dość dużą różnorodnością, ślicznymi miasteczkami i nienajgorszą kuchnią. Z dogadywaniem się, gdy się nie zna francuskiego, jest tak sobie, to nie jest tak do końca tylko stereotyp. W atrakcjach turystycznych owszem, po angielsku się dogada, ale już w restauracji tuż obok nawet angielskiego menu się często nie dostanie, o mówiącej po angielsku czy niemiecku obsłudze nie wspominając. Więc ta część była dość karkołomna, bardziej analfabetami czuliśmy się chyba tylko na Węgrzech: tam też nie dość, że nic nie rozumieliśmy, to nie potrafiliśmy niczego nawet w miarę poprawnie przeczytać, np nazw miast czy ulic. Cały tydzień mieliśmy pogodę jak dzwon, ani grama zagrożenia deszczem, prawie ciągle 30 stopni, co podobno jest dość niespotykane w tym regionie. Z mnóstwa miejsc, które chcielibyśmy zobaczyć, musieliśmy rezygnować ze względu na ograniczoną ilość czasu, ale wracamy ze świadomością, że jest tam jeszcze co oglądać i po co wracać. Zachęciła nas też ta podróż do rozejrzenia się po pozostałych regionach Francji (co nam wcześniej jakoś do głowy nie przychodziło, bo Francja nas jakoś nigdy dotąd nie pociągała).

Zdjęcia (12)

Komentarze (0)