Sarajewo

Z samego rana autokar powoli zaczyna się przebudzać. Jesteśmy dopiero na Węgrzech, do Sarajewa jeszcze kilka godzin. Spodziewamy się zniszczonego wojną miasta, ale gdy w okolicach 15 wjeżdżamy do stolicy naszym oczom ukazuje się zgoła inny widok. Wszędzie widać dźwigi, place budowy. Obok starych bloków mieszkalnych pysznią się nowiutkie nowoczesne biurowce. Jestesmy zaskoczeni tym jak pięknie i intrygująco miasto wygląda na tle wznoszących się dookoła gór. Zatrzymujemy się w hostelu na jednym ze wzgórz rozsianych dookoła miasta skąd mamy przepiękny widok na całe Sarajewo i zaledwie parę szusów po zboczu do centrum. Szybko zostawiamy bagaże i zaszywamy się w miasto. Centrum podzielone jest na dwie części: muzułmańską, niską, pełną bazarów z prawdziwymi cudeńkami, trochę brudną, ciasną i tłoczną oraz na europejską, z szerokimi chodnikami, wyższymi budynkami, bankami i kawiarniami. Na stoiskach kupujemy z Asią hurtowo intrygujące kolczyki, a potem szukamy miejsca na wypróbowanie miejscowego piwa, bo upał męczy nas niemiłosierny. Znajdujemy urokliwe miejsce obok, jak się później okazuje, starego, muzułmańskiego cmentarza przy meczecie i z bólem serca płacimy podwójną stawkę za piwo. Nauczka na przyszłość, żeby najpierw zapytać o cenę. Idziemy też na jeden z cmentarzy, których kilkanaście widocznych jest na pobliskich wzgórzach. Prawie wszystkie groby pochodzą z okresu niedawnej wojny. Zresztą nie tylko cmentarze o niej przypominają, ale również odpryski od kul widoczne na większości budynków. Wieczorem po raz pierwszy słyszymy wieczorne śpiewy z minaretów, których w naszym sąsiedztwie jest naprawdę dużo. Dopiero wtedy poczuliśmy, że faktycznie jesteśmy spory kawałek od domu. Chłopaki wyskoczyli jeszcze w piżamach na nasz prywatny punkt widokowy popatrzeć na światełka w mieście.

Zdjęcia (11)

Komentarze (0)