Spacerowo-widokowo

Spróbujmy jeszcze raz. Tym razem mądrzej i zamiast wbijać w GPS „centrum miasta”, prosimy o „parking”. Jest parę wielopoziomowych parkingów – nasz był prawie pełen, więc nawet nie chcę wiedzieć, jakie tu musi być kongo w sezonie. Podobno są wtedy tłumy nieprzebrane i nic tylko uciekać. A my tymczasem na luzie, turystów tak w sam raz. Listopad. Z parkingu dotuptać można już do centrum, na którym nam zależy. Via Umberto to deptak z pamiątkami, kawiarniami i restauracjami będący osią starówki. Na obiad odbijamy sobie w boczne uliczki, poszukać czegoś odrobinę tańszego i zaciszniejszego. Trafiamy bezbłędnie – wino, piwo, gnocchi z pesto i pappardelle z krewetkami i – jakże by inaczej – pistacjami. Maciek się rozpływa i oznajmia, że to jeden z najlepszych makaronów, jakie zjadł w życiu. I na doznaniach kulinarnych chyba musimy się skupić: z punktów widokowych jakich wiele w Taorminie widać zapewnę połowę tego, co może naprawdę zachwycić w dni z bardziej przejrzystym powietrzem. Wicher wieje – rzuca restauracyjnymi parasolami, ludźmi w puchówkach (żeby nie było: latamy w krótkim rękawku, a Agata z gołymi nogami – pomimo ostrzeżeń Lucii w Katanii, że „Taormina to inna wysokość niż Katania, tam może być chłodniej!” – wraz z pokazaniem gestem, jak to ma być zimno. Są 22 stopnie. Listopad.) i trzeba naprawdę uważać, żeby będąc w sukience nie odstawić niechcący Marilyn Monroe. Parę prób złapania widoku – tak mimo wszystko. Kościółki – ciekawe z zewnątrz w środku zastraszająco „meh” – dość gołe i bardzo proste. Szumnie nazwana Katedra tak samo. Urokliwe, wąskie, do pochodzenia. I do wypicia kawy z okropnie pysznymi włoskimi słodyczami. Oprócz canoli bierzemy w końcu cassata siciliana – to ciasto na zimno wypełnione kremem, z biszkoptem i przykryte zielonym marcepanem. Sycylia. Migdały i pistacje. Wszęęęęędzie. Jedliśmy cassatę na Malcie, w Rabacie – i wtedy sobie też obiecaliśmy, że kiedyś spróbujemy sycylijskiego oryginału. Na razie – o dziwo – maltańska wersja lepsza. Ale będziemy jeszcze próbować. Canoli sycylijskie ewidentnie lepsze od maltańskiego. Sklepy wypełnione przetworami z pistacji, migdałów, pomarańczy, melonów i cytryn. Ustawione kolorystycznie. Likiery, likiery kremowe, wina migdałowe, marcepanowe owoce. Kremy na słodko do smarowania, dżemy, pesta. Ciastka, cukierki. Całe mnóstwo ceramiki. Ojciec chrzestny na wszystkim co się da. My wracamy i odbijamy prostopadłą uliczką w stronę teatru antycznego. Wejście 10 euro od łepka. Biorąc pod uwagę, że głównym atutem przemawiającym za tym, żeby wejść do tego, a nie innego teatru, było to, że ma w tle przepiękny widok na wybrzeże i Etnę... odpuszczamy. Nie jesteśmy wielkimi fanami oglądania stert antycznych kamieni w zbyt dużych ilościach. Jakieś wybrane: owszem chętnie, ale większy teatr jest jeszcze w Syrakuzach i decydujemy się na ten. Jak Agata mówi: przecież wszystkie te teatry wyglądają identycznie, tak samo jak wszystkie świątynie greckie wyglądają identycznie, nie trzeba oglądać wszystkich. Szczególnie, że przed nami jeszcze kawał drogi: przynajmniej czasowo. Odpuszczamy autostradę lecącą przez Mesynę i do Milazzo zasuwamy przez góry. Czekają nas serpentyny i przełęcz na wysokości 1100, więc GPS wylicza nam 96 km na 2.5 godziny drogi. Zasuwamy, bo i dzień krótszy, chcemy chociaż większość trasy zrobić na widno. Widoki po drodze piękne, gdyby tylko ta przejrzystość i chmury siedzące na Etnie...

Zdjęcia (16)

Komentarze (1)